آقای حمیدرضا فرتوک در برنامه اطلس شبکه چهار صدا و سیما فرمود، گاهی در جنگ پیروز می شوی ولی در صلح شکست می خوری. بعد از پیروزی بر داعش در سوریه، سیاست راهبردی نداشتیم. اگر چین را در معدن فسفات سوریه شریک می کردیم، پای چین را به سوریه می کشیدیم، ممکن بود از سقوط بشار اسد جلوگیری کرد.
سخن ایشان درست است. زیرا ما امکان سرمایه گذاری نداشتیم لذا چین هم سرمایه گذاری در پروژه فسفات را انجام می داد و هم ممکن بود سرمایه گذاری در پروژه های دیگر در سوریه را انجام می داد و مشکلات اقتصادی دولت و ملت سوریه را کاهش می داد.
سیاست کلان فعلی ایران در مورد چین کافی و جوابگو نیست.
شریک کردن چین در کارهایی که تا مدتها بتنهایی نمی توانیم انجام دهیم. هم درآمد است و هم فرصت جدید.
ایران زمینه های زیادی برای استفاده از پتانسیل های سرمایه گذاری های بزرگ چین دارد ولی از این ظرفیت های بزرگ استفاده لازم را نمی کند.
پروژه های بزرگ می تواند در قبال فروش نفت به چین باشد. همچنین می تواند در قبال سود حاصل از بهره برداری باشد.
پروژه های بسیار بزرگ تولید و هاب تولیدات مشترک و غیر مشترک با چین باشد.
پروژه های بزرگ ترانزیت راه آهن و جاده و همچنین کانالهای آبی و اتصال دریای مازندران به خلیج فارس. قطعاً ایران سرمایه لازم برای پروژه بسیار عظیم و مهم اتصال آبی دریای شمال و جنوب را ندارد ولی می توان چین را به چنین سرمایه گذاری عظیم برای چنین پروژه راهبردی عظیم تشویق نمود. چنین پروژه ای مدتهاست تعریف شده است ولی سرمایه داخلی لازم را برای اجرای چنین پروژه عظیم نداشتیم و در کوتاه مدت و میان مدت نیز فراهم نخواهد شد.
