دولت سیزدهم سال 1402، ابتدا کالابرگ داد و سپس قیمت حبوبات و برخی کالاها گران شد.
در دولت آقای پزشکیان، قبل از دادن کالابرگ و فقط با اطلاع رسانی دولت در مورد کالابرگ، قیمت حبوبات و برخی کالاها گران شد.
افزایش قیمت حبوبات برای استقبال از کالابرگ، بطور متوسط، حدود 80 درصد است. در صورتی که مبلغ کالابرگ، چیزی کمتر از 10 درصد هزینه های هر خانوار می باشد و موقت نیز هست.
یعنی ای کاش کالابرگ اعلام نمی شد.
زیرا چند برابر پول یارانه به جیب کارخانه های بزرگ مواد غذایی می رود.
دولت می گوید برند خاص تعیین نکرده است ولی تقریباً همه برندها مربوط به رانت خواران شخصی یا خصولتی یا دولتی هستند.
افزایش قیمت حبوبات، بیش از افزایش قیمت دلار آزاد می باشد.
همچنین می توان قیمت حبوبات را با کشورهای همسایه مثل عراق مقایسه کنیم که قیمت مصرف کننده آنها، 2000 دینار می باشد. با دلار 92 هزار تومانی و نسبت قیمت دینار و دلار هر 100 دلار معادل 152 هزار دینار است یعنی قیمت حبوبات با دلار کاملاً آزاد حدود 120 هزار تومان می باشد ولی در ایران، قیمت حبوبات حدوداً بین 150 تا 280 هزار تومان رسیده است. این یک مثال بود.
دولت اگر همه یارانه های پرداختی به مردم را حذف کند و از چاپ یول نیز پرهیز کنه یعنی دست در جیب مردم نکند، مردم راضی تر خواهند بود.
به عبارتی دیگر، ملت نیاز دارند که چند سالی، شاهد گرانی نباشند تا به آرامش نسبی برسند.
ولی متاسفانه دولت ها اصرار دارند دسته گل به آب بدهند تا از ملت شریف ایران دلجویی کنند.
هدف دولت ها خیر است، برای حل مشکل اقتصادی مردم، سعی می کنند رانت را از بین ببرند. قیمت دولتی ارز را بالا می برند تا به قیمت آزاد برسد ولی قیمت آزاد نیز بالا می رود و رانت بیشتر از قبل می شود. و تنها نتیجه حذف رانت، فشار بیشتر به مردم می باشد.
یعنی بدون آنکه رانت خواران را کنترل کنند، قیمت ارز دولتی را افزایش می دهند. و به طبع رانت خوارانف برای حفظ رانت خود، قیمت ارز آزاد را افزایش می دهند.
اگر رانت خواران کنترل شوند، نیازی به افزایش قیمت ارز دولتی نیست و می توان قیمت ارز آزاد را کاهش داد.
